Alimenty na dziecko przebywające za granicą
Każdy rodzic jest zobowiązany do dostarczania środków utrzymania dziecka, chyba że majątek małoletniego w pełni pozwala na zabezpieczenie tych potrzeb. Alimenty należą się dziecku bez względu na miejsce jego zamieszania. Polskie prawo nie przewiduje też możliwości zrzeczenia się alimentów, które byłoby skuteczne w przyszłości. Są też świadczeniem stricte osobistym, a więc nie można ich przenieść na inną osobę.
Obowiązek alimentacyjny zgodnie z polskim prawem obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Ma on na celu zaspokojenie potrzeb związanych z utrzymaniem i wychowaniem dziecka. Nie ma więc znaczenia, gdzie dziecko przebywa na stałe czy czasowo – na zobowiązanym wciąż będzie ciążył obowiązek, bo niezależnie od tego rodzice zawsze są rodzicami.
Wkład w wychowanie dziecka a alimenty
Zgodnie z art. 135 § 1 K.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, ale też możliwości zarobkowych i majątkowych osoby zobowiązanej. W skrócie można rzec, że sąd bierze pod uwagę nie to, ile zarabia rodzic dziecka, a to, ile jest w stanie zarobić. Ponadto sąd bierze pod uwagę osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka. Zgodnie z prawem mogą one stanowić część, a nawet całość kosztów świadczeń alimentacyjnych. W sytuacji, gdy dziecko przebywa z jednym z rodziców na stałe za granicą, naturalną koleją rzeczy jego wkład w życie dziecka będzie znaczny, a tym samym sąd może orzec mniejszy obowiązek alimentacyjny. Nie jest to jednak regułą, a każda sprawa badana jest indywidualnie. .
Potrzeby i ich zaspokojenie
W toku postępowania sądowego należy przede wszystkim dowieść, jakie są usprawiedliwione potrzeby małoletniego dziecka. Ustalając je sąd bierze pod uwagę wiele czynników, między innymi wiek dziecka, miejsce jego pobytu, środowisko, w którym się wychowuje i inne indywidualne okoliczności. Dziecko ma prawo żyć na poziomie, na jakim żyją jego rodzice. Sąd ustala więc faktyczne możliwości zarobkowe i majątkowe rodziców. Usprawiedliwione potrzeby bowiem nie mogą odbiegać od ich możliwości, w szczególości zobowiązanego. Te dwie wartości bowiem rzutują na wysokość ustalonych alimentów. Możliwości finansowe muszą być realne do spełnienia, jeśli zobowiązany dołoży takich starań. Mogą być zarówno finansowe, jak i pobierane w naturze.
Dobrowolne zrzeczenie się alimentów
Polskie prawo rodzinne nie przewiduje sytuacji, w której uprawniony, a tym bardziej osoba sprawująca nad nim opiekę, zrzeka się alimentów. Jedyną możliwością nie płacenia ich zgodnie z prawem jest nie wnoszenie pozwu o alimenty. Przebywanie dziecka poza granicami kraju więc nie jest więc przesłanką do niepłacenia alimentów, bo rodzic nadal jest rodzicem i ma obowiązek łożenia na dziecko. W takiej sytuacji mogą natomiast zmienić się proporcje w ustalonej wysokości zobowiązania. Sąd przy rozpatrywaniu sprawy ustalając wysokość świadczenia alimentacyjnego musi bowiem wziąć pod uwagę siłę nabywczą wynagrodzeń obojga rodziców. Uzyskanie alimentów w każdym przypadku wymaga złożenia pozwu do sądu.